Bijna twintig jaar nadat ze voor het eerst samenwerkten aan topreeksen ‘In de Gloria’ en ‘Het Eiland’ is er nog altijd sprake van een warme vriendschap tussen acteurs Frank Focketyn en Lucas Van den Eynde. Voor hen is leeftijd slechts een getal, maar toch staan ze af en toe stil bij de schoonheid van het leven. Met één gemeenschappelijke factor: dankbaarheid.
Tekst: Daan De Becker – Foto’s: Kris Van Exel
Wanneer hebben jullie elkaar voor het laatst gezien?
Frank: “Dat moet enkele maanden geleden zijn, op het verrassingsfeestje voor Lucas zijn 60ste verjaardag.”
Lucas: “Mijn vrouw had alles georganiseerd. Ik wist echt helemaal van niks…”
Frank: “Maar amai, wat een avond!”
Lucas: “Het gebeurt dat wij elkaar twee jaar niet zien, maar als we elkaar dan tegenkomen, voelt dat altijd enorm vertrouwd. Die klik is er, je kan dat niet verklaren. Dat is ook altijd het succes geweest van ‘In de Gloria’ en ‘Het Eiland’. Jakke (regisseur Jan Eelen, red.) heeft daar een groep samengebracht waar een bepaalde magie inzat.”
Frank: “We kregen meestal gewoon een korte briefing en dan: spelen maar! Zo zijn er dingen ontstaan die je nooit in een scenario zou kunnen vastleggen.”
Ik merk hoe iedereen voortdurend in de weer is met zijn smartphone. Als er iets gebeurt, moet dat vastgelegd worden, maar daardoor mis je juist het moment zelf.
Lucas Van den Eynde
Een mens heeft twee handen, twee voeten… en een smartphone.
Frank Focketyn
Hoe zouden jullie elkaar omschrijven?
Frank: “Voor mij is Lucas een enorm integer man. En toegewijd!”
Lucas: “Frank bezit een ongelooflijke ontroering. Hij is heel geestig, maar op een manier die mensen raakt.”
Frank: “Humor is de grootste ernst. Zonder ernst is humor ‘kak’. Humor ontstaat uit een bepaalde gêne, uit onmacht.”
Lucas: “Ik noem dat het stadium van de meligheid. Als dat overslaat op een groep: dat is het mooiste. Je ziet en hoort alle dagen miserie, dan is lachen de boodschap.”
Wat betekent ouder worden voor jullie?
Lucas: “Voor mij heeft leeftijd nooit een dwingende rol gespeeld. Het is niet omdat je 50 wordt, dat je plots een midlifecrisis moet hebben.”
Frank: “Ik moet die van mij nog altijd krijgen…”
Lucas: “Ik ben ook laat papa geworden, ik heb een dochter van 15 en een zoon van 11. Zij houden me jong. Ik moet wel toegeven dat ik bij de geboorte van onze dochter voor het eerst beginnen nadenken ben over de financiële onzekerheid van een acteur.”
Frank: “Er is maar één zekerheid Lucas, en dat is dat er geen zekerheid is. Je leeft vandaag, nu. En het kan plots gedaan zijn. Mijn moeder is gestorven toen ik 18 jaar was. Ik heb heel snel begrepen hoe belangrijk het is om zorg te dragen voor elkaar: mijn vrouw en kinderen, familie en vrienden. De belangrijkste boodschap die ik onthouden heb, is dat het niet gaat over de lengte, maar over de kwaliteit van het samenzijn. Mijn moeder zei: je mag huilen, je mag rouwen, maar ga vooral door met je leven.”
Lucas: “Bij het ouder worden, merk je dat er meer en meer mensen uit je omgeving ziek worden of wegvallen. Daar sta je natuurlijk weleens bij stil, maar wie bang is, krijgt slaag. Ik voel vooral een enorme drive om er te zijn voor mijn gezin: ik wil mijn kinderen groot zien worden.”
Zijn jullie bewust bezig met jullie eigen gezondheid?
Lucas: “Toch wel, maar dat heeft niets met mijn huidige leeftijd te maken. Ik heb altijd al geprobeerd om gezond te leven, om een bepaalde balans te houden. Ik kan enorm genieten van lekker eten en drinken, maar ik bezit ook een bepaalde ijdelheid om in vorm te blijven.”
Frank: “Elke ochtend, winter en zomer, zwem ik in mijn zwemvijver. Ik word als het ware elke dag opnieuw gedoopt, een boost voor mijn gezondheid! Twee jaar geleden kon ik plots niet meer lopen, en ik moet vandaag nog steeds opletten dat ik geen zware druk op mijn gewrichten zet. Op zo’n moment leer je opnieuw even kijken naar wat je allemaal kan in plaats van wat je niet kan. Voetjes op de grond en dankbaar zijn.”
Lucas: “Ik kan soms met open mond naar de constructie van het menselijk lichaam zitten kijken. Alles lijkt zo evident, maar als je er even bij stilstaat hoe alles op elkaar afgestemd is… dat is toch prachtig!”
Af en toe stilstaan bij de schoonheid van het leven, is dat de boodschap die jullie willen meegeven?
Lucas: “Ik merk vooral dat alles vandaag heel snel moet gaan, dat veel mensen niet meer de tijd nemen om te genieten. Iedereen heeft zo veel schrik om dingen te missen, dat ze juist alles missen.”
Frank: “Een mens heeft twee handen, twee voeten… en een smartphone.”
Lucas: “Exact wat ik wil zeggen! Ik merk hoe iedereen voortdurend in de weer is met zijn smartphone. Als er iets gebeurt, moet dat vastgelegd worden, maar daardoor mis je juist het moment zelf. Het staat dan wel op beeld, maar je hebt het zelf niet gezien of meegemaakt. Terwijl het toch vooral die herinneringen zijn die blijven hangen.”
Frank: “Nu klinken we zo cliché oud…”
Lucas: “Het is een mes dat aan twee kanten snijdt. De technologie is een zegen, want er kunnen heel wat dingen die vroeger onmogelijk waren. Langs de andere kant zie ik in het straatbeeld alleen maar mensen die met hun smartphone bezig zijn. Dat vind ik dan ook weer een jammere evolutie.”
Op dit ogenblik, hier zitten, geeft me een warm gevoel. Dan voel ik me gelukkig.
Frank Focketyn
Wat betekent geluk voor jullie?
Lucas: “Ik kan dat onmogelijk uitleggen. Het gevoel van geluk is een momentopname, een soort chemische reactie in je lichaam.”
Frank: “Op dit ogenblik, hier zitten, geeft me een warm gevoel. Dan voel ik me gelukkig.”
Lucas: “Het gaat vaak over heel spontane dingen. Ik ben bijvoorbeeld geen fan van al die georganiseerde feestdagen zoals bijvoorbeeld Nieuwjaar. Iedereen wordt dan als het ware verplicht om gelukkig en vrolijk te zijn. Voor mij zit de magie in de onverwachte momenten, en dat kan net zo goed op een doordeweekse dag zijn.”
Frank: “Dat is ook het mooie aan acteren. Er zijn sommige dagen dat je voelt dat alles samenvalt: de interactie tussen de acteurs onderling, het publiek dat volledig mee is met het verhaal,… Dat blijft het mooiste: mensen een mooi moment bezorgen.”
Lucas: “Als iemand mij na een voorstelling een schouderklopje komt geven, dan is dat voor mij de kers op de taart. En dat gaat dan niet om persoonlijke erkenning, maar om het besef dat je even iets bijgedragen hebt aan je medemens.”
